Verse 1: Ik denk dat ik maar opgeef en mijn handdoek in de ring gooi. Ik heb altijd wel gedacht: 'deze jongen die breekt nooit'. Maar waarom zaai ik als ik telkens bedorven oogst rooi? Maden vreten mijn bloemen aan. Wat nu verwelkt, was eens mooi. Ik hunkerde naar meer, ik vrat alles wat ik op kon, putte mijn kracht uit, wist dat mijn tijd nog ooit komt. Maar oh God, ik heb me zo erg verslikt in het leven. Verstrikt in het streven, m'n wonden gelikt maar opgegeven. Maar kom op, is dit wat jij er toen van verwacht had toen je vroeger fantaseerde over later in de zandbak? Ik beteken helemaal niets, dat zie ik nu helder in en vraag me dagelijks af of ik ooit nog mijn versterking vind. Ik ben een verwelkt kind, gewerkt voor al mijn bezit, voorgelogen, opgelicht, voor elk vrouwelijk schoon gezwicht. Als ik mijn ogen sluit is de wereld zoveel mooier, waarna mijn klopgeest komt om zout in m'n wonden te strooien Refrein: Mijn klopgeest en ik vallen honderden meters diep Starend in een zwart gat, vragend waarom niemand me hielp Mijn klopgeest en ik zinken honderden meters diep Starend in een zwart gat Verse 2: Ik vind het menselijk contact zo goedkoop en oppervlakkig, stoïcijns, geforceerd en doelloos, ik vind het grappig. Ik zeg je, de volgende keer dat je op je chick ligt vraag je dan af of ze echt jou wil of gewoon een penis in zich. We overstromen met hebzucht, gooi je vol met troep. Pakken wat je pakken kunt, straks spring je naast de sloep. Hoe eenzaam, ongelukkig en egoïstisch we voort deinen tot we allemaal nietszeggend en vervangbaar zijn. Dus hecht ik geen waarde aan vriendschap of je naam. Laat me maar gaan, 's avonds laat, zo heerlijk eenzaam samen met m'n demonen, ze zijn er altijd voor me geweest. Laat mij dus maar alleen zijn samen met mijn klopgeest. De auto in de garage, raam en stereo vol open. Mijn voet op 't pedaal, laat m met dioxide vol lopen. De stilte omarmt me, ik zie het plots helder voor me: leegte is zoveel mooier dan loze woorden Ik Ik hoor ze Ja ik hoor ze Ik Ik hoor mijn demonen praten. Ze zeggen me dat ik je pijn wil doen en je zou moeten haten. Ze maken me kwaad, ze duwen me van je af, verbrokkelen me en maken me een kwart van de man die ik was. Refrein

Verse 1: 07:00, er gaan twee wekkers af en zo gaat het eigenlijk al 2 jaar elke werkdag. Maar opstaan lukt niet, ik wou dat ik sterker was. Of ik op tijd op mijn werk kom is elke dag een weddenschap. Zoals je weet, het leven gaat geregeld berg af en t zou ook niet helpen als ik vaker in de kerk zat. Dit afgelopen jaar was achteraf erg hard en ik weet niet of ik het zonder jou wel gered had. Ach ik klets wat, anekdotes zijn er echt zat maar weet dat ik er ook voor jou zou zijn als dat gewenst was. Jij vertelde over school, ik zei dat ik n band had en het klikte beter dan ik van te voren gewend was. We praatten over ons, en we kraakten de rest af alsof wij perfect waren, maar ach ik lachte mijn ass d'r af. En we weten allebei dat het echt was. Hopend dat jij online kwam als ik op msn zat. Refrein: 53:17, je weet wat t betekent; 7 voor t uur, de pen die in m'n leven tekent en ik weet dat je niet met het eten op me hebt gerekend. Ik hoop dat je voelt wat ik voel als we even spreken. Verse 2: 07:00, op m'n telefoon brandt n lichtje, dat duidt meestal op een nieuw sms berichtje. Maar deze keer niet, ik heb mijn wekker gesnoozed. Al een dag radiostilte, vraag me af wat ik moet doen. Maar bij elk contact kreeg ik toch weer n smile op m'n smoel want ik krijg van jouw aandacht niet genoeg. Ons contact werd verdoemd en oppervlakkig genoemd maar we bleven toch op dezelfde golflengte getuned. Met valentijnsdag stuurde ik daar ook bloemen naartoe, gewoon zodat je wist dat ik aan je dacht af en toe. Achteraf denk ik dat ik teveel verwachtte van toen terwijl ik mezelf overtuigde: "verwacht niks en stay cool". We hadden het druk, school en stage dat moet dus fantaseer een vakantie op het strand van Corfu. En ik vroeg het je, je zei: "we wachten net op de cue" maar voor het zover was viel het doek met de eindcredits tune. Refrein Ik hoop dat je voelt wat ik voel als we even spreken 07:00, er gaan twee wekkers af en zo gaat het eigenlijk al 2 jaar elke werkdag. Maar opstaan lukt niet, ik wou dat ik sterker was. Of ik op tijd op mijn werk kom is elke dag een weddenschap.

Verse 1: Ah fuck! wat een hoofdpijn. Ik proef de gal in mijn mond. Een fles jenever naast het bed. Half twee, tijd dat ik opstond. Een ontbijt is wat ik nodig heb en wat Lamotrigine, dat is me voorgeschreven om t positief in de zien en moet op zoek naar een baan, niet meer heel de dag drinken maar wat heeft het leven voor zin zonder contact met je kinderen?! Plus dat ik mijn vrouw niet mag benaderen door n straatverbod Die nieuwe vriend: ik haat dat joch. Als ik in staat was om... FUCK! had ik een zaag gekocht en zijn romp van zijn gelaat gechopt of hij en zijn hele familie afgeslacht met een Kalasjnikov. Maar waar slaat dat op, het is alweer 20 jaar ofzo dat ik alleen wakker word en ga slapen. Shit, hoe tragisch ook. Misschien had ik ze niet moeten slaan, vaker daar moeten zijn, in slechte tijden niet moeten grijpen naar baco of wijn. Dat is wijsheid achteraf, ik zal hem verdragen die pijn. Ik kijk al jarenlang uit naar de ontmoeting met magere hein. Refrein: Ik ben al jaren alleen, ben al jaren getrouwd met de fles en ik weet ik kwam met niets en ga in mijn eentje weer heen en 't steekt. Aan t einde van de regenboog staat n potje met steeds dezelfde shit als voorheen Verse 2: Ik strompel naar beneden en ik verlies telkens mijn evenwicht. Het lijkt alsof ik totaal geen kracht meer in mijn benen bezit. Zet wat koffie, slof naar de voordeur en pak dan de krant. Merkwaardig dat ik nog steeds wil weten hoe het gaat met dit land. Toch lees ik niet aandachtig, switch voortdurend van onderwerp tot ik de kop "Meisje dood gevonden in een struik" opmerk. Waarschijnlijk dood gereden, geen aanblik gegund en onder het mom van opgeruimd staat netjes in de berm gedumpt, niet bestolen of verkracht; bezweken aan interne wonden. Ze is vanochtend vroeg gevonden met geperforeerde longen en sindsdien wordt er fanatiek gezocht naar de dader en Ik hoop dat ze hem snel laten lijden zoals hij bij haar deed. Hoe zou het gaan met haar broertje, haar moeder en vader? Ach laat maar, dit wordt me nu echt te zwaar voor mijn kater. De wereld is naar de tering, dat blijk ik al een tijd te weten en elke dag weer opnieuw wrijf ik het mijn eigen face in Refrein Verse 3: Plots wordt er aangebeld, waarschijnlijk voor het goede doel. Dat kan ook niet anders want ik krijg al tijden lang geen bezoek. Twee mannen in uniform met ID stellen zich rustig voor, vragen of ze binnen mogen komen maar lopen bewust door. Shit! Ze ruiken vast meteen dat ik weer gedronken heb maar de agent begint dan opeens over een heel ander onderwerp. Hij vraagt naar mijn auto, je kan zien dat ik overdonderd ben als ik hoor dat ik bij een politie onderzoek betrokken ben Ik vraag wat er loos is, waarna hij zwaait met wat foto's. Mijn afdrukken zijn gevonden op dat meisje wat dood is, haar bloed zat op mijn bumper: onomstotelijk bewijs dat ik sinds gisterennacht een kille moordenaar moet zijn. De agent schuift een foto van het meisje naar mij toe. Ik kijk toe hoe tijd stopt en 't meisje naar mij loert. "U raakte haar van achter, haar fiets viel het ravijn in en dat meisje wat u raakte, meneer, dat was uw kleinkind."

Verse 1: Hey mam, deze tijden zijn niet gezegend en ik kan best wel met clichés preken maar jij en ik weten dat "voor zonneschijn komt regen" niets betekent dus ik wil je zo een of twee dingen onder de riem steken. We hebben beloofd niet te spreken over het verleden maar je moet weten dat ik ook spijt heb van mijn streken: Het niet terug mailen, dat ik 'Vergetelheid' heb geschreven. Wat ik kwijt wil: ik hou van je, ook al zal je dat wel weten. Het is niet makkelijk met baby. Plus je heb een kind met geestelijke gebreken. Dat geeft toch wat problemen, dus ik probeer je te steunen. Als twijgje mag je best schuilen achter dikke beuken. Wees niet bang voor de toekomst, die is net als het verleden alleen dan onverlicht maar je hebt pa, die gaat daar ook heen. Je bent een goed mens, maar ik hoop dat je wat rust pakt want je bent niet gelukkig en ik wou dat je dat wel was. Verse 2: Hey Hans, sorry voor de lage frequentie aan brieven. Hoe is het met je? Je leven en geliefden? Ben je onderhand een beetje eerlijk met jezelf? Is er al een wapenstilstand in dat innerlijk geweld? Ik weet dat je zorgen heb, al is het maar een beetje dat is namelijk simpelweg de aard van het beestje. Doe maar niet alsof het niet zo is, je bent geen clown al probeer je dit krampachtig te zijn, al ben je nog zo down. Je bent weer single toch? Dat is ook wel het beste. Het zat je al een tijd dwars, al zag je t niet scherp. Je speelt alles op safe, zo bereik je nooit iets. Neem eens een risico en zorg dat je voor jezelf kiest. Het is niet makkelijk, en dat is ook niet de essentie. Verschuil je niet langer achter een masker ter defensie. Je hebt zelfkennis genoeg, blijkt altijd achteraf. Je bezit geen dromen meer en ik wou dat je die wel had. Verse 3: L.S., ik schrijf deze brief alvast dan weet ik bij voorbaat alvast dat je hem al hebt gehad. Je kent me nog niet, ik heb je nog nooit ontmoet of niet aangesproken want ik weet niet zo goed hoe dat moet. Ben niet zo goed met de vrouwen, ik doe maar wat en zo nu en dan steel ik puur toevallig iemands hart. Bepaald geen casanova, ik ben wie ik ben dus misschien duurt het 10 jaar voordat je me herkent in de tram. Je moet weten dat ik erg slecht tegen liegen kan. Als je wilt dat ik iets doe, alsjeblieft zeg het dan. Ik ben namelijk waardeloos in hints vangen en het zou uiterst zonde zijn als het daar dan om zou spannen. Ik ben niet zo knap of stoer, ik ben voornamelijk lief dus ben je op zoek naar een badboy dan ben jij de ware niet. Als je dit leest dan staat je naam op de envelop. Is het niet de jouwe? Jammer, ik wou dat hij er wel stond.

Verse 1: De vorige keer dat ik hier was dacht ik niet aan je en jij niet aan mij. Je voelde niets en hoefde niet te sparen. Het was toen ook beter weer, nu regent het al dagen ondoorbroken en de condens beslaat de autoramen. Voel me zo vaak vervreemd van alles, ik span mijn kaken. Ik proef het niet en ik voel niets als je me aanraakt. Misschien had ik je toen moeten zeggen dat het over was en ik je wel weer zou zien als je volwassener en groter was. Erg makkelijk gezegd maar zoiets zie je morgen pas. Wie de schoen aantrekt weet dat een maatje groter ook past. Je beweert dat ik verschil maakte toen je me voor t eerst sprak maar dan vraag ik me af waarom je toch met anderen in bed lag. Maar het geeft niet, ik sneed mezelf al eerder in de vingers in mijn wanhopige zoektocht naar die welbekende vlinders. Voel je niet schuldig en voel je niet bezwaard schat, het is slechts een bevestiging van wat ik altijd al gedacht had. Refrein: Ik verbrandde al mijn schepen, ik verdronk wat ik had. Mijn bloed kroop naar daar waar er geen ruimte voor was. Ik herken hier geen mensen, ik ken de straten niet. Geef me je hand, snel, want ik verdwaal in mijzelf hier. Ik verbrandde al mijn schepen, ik beschreef een nieuw blad. Mijn bloed kroop naar daar waar er geen ruimte voor was. Ik herken hier geen mensen, ik ken de straten niet. Geef me een zwemvest want ik verdrink in mijzelf hier. Verse 2: "Ik stond op het punt om te gaan" zei ze "Maar aan het eind van de dag kwam ik toch wel terug bij je. Met niemand in je bed is de nacht moeilijk door te komen vandaar dat ik spastisch zocht naar een soort van tegenpolen." Ik zat vastgelijmd aan de achterbank van je auto en ik wachtte op een moment dat een beslissing fout loopt, je de macht over het stuur verliest, we spinnen rondom, dat we 't overleven, maar ik in het ziekenhuis omkom. Ik ben zo depressief. "Zoek verandering" hoor ik men zeggen maar ik houd me doodstil want dat maakt t misschien erger. Ik wacht tot het doodbloed en jij geen verbetering ziet dus toen je me riep om hulp deed ik net alsof ik sliep. Met een oog op een kier kijkend of je om me gaf als ik er niet was of realiseerde dat dit voor vervlogen plezier was. Ze zei: "Hoe hard je ook probeert en hem hoog houdt, die schijn. We vinden wel iemand die alles is wat jij nooit zal zijn." Refrein Verse 3: Ik wil terug naar toen. Toen ik je niet kende. Toen je me niets deed. Toen ik wekelijks heen en weer met de fiets naar je huis reed. Toen je nog de moeite waard was om aan m'n ouders voor te stellen. Toen je de moeite waard was om andere dates af te bellen. Ik wil kritiek en commentaar, ik wil horen dat ik het fout doe, zekerheid, in plaats van twijfel van wat ik hier met jou doe. Ik wil even rust en nee ik hoef je tweedehands aandacht niet en nee ik wil godverdomme ook niet dat je aan me zit! Daarom stapte ik in de auto, ik kan niet denken met lawaai. Als je niet oplet, is de oogst bedorven die je had gezaaid. Ik geloof niet in verbetering of verandering van mensen, in lot, dat iets voor altijd is of in hopen of wensen. Het is simpel: dit is veel te complex, ik geloof niet dat dit meer is dan slappe lust en botte seks. Dus als ik vanavond thuis kom, dan lig je al in bed. Morgen doe ik alsof er niet is en dan lijkt het weer net echt. Refrein

Verse 1: Ik wou dat ik verliefd was, me zo levendig kon verplaatsen in 90% van alle lied zang. Dat niemand me kon kwetsen of ziekelijk in de weg zat en dat zelfs ikzelf geen grip meer op mijzelf had. Dat alles op z'n plaats valt, alles perfect is, elke beweging van je er een met special effect is. Samen uit eten en daarna knuffelend het bed in. Echt alleen knuffelen, al heb ik best zin. Ik wou dat ik verliefd was, dat ik eindelijk iemand had gevonden die op mijn deksel precies past. Ik wil rode rozen, bioscoopje, ogen open als ik slaap, ongelofelijk openlijk vozen midden op straat. Kom op, verander alles aan me, kapsel en m'n kledingstijl en zorg dat ik m'n avond met vrienden afbel. Geen pizza maar salade, in plaats van chips een wortel. Ow schat, ik weet zeker dat ik met jou oud wil worden. Refrein: Ik wou dat ik weer eens verliefd was, dat alles klopte in mijn hoofd en dat het beter wordt dan vroeger en al mijn wachten wordt beloond. Ik wou dat ik weer eens verliefd was, dat ik geen spijt kreeg van mijn daad en dat het goed gaat deze keer zonder de twijfel van vandaag. Verse 2: Dus ik wou dat ik verliefd was, zomaar iemand waar ik mee kon praten als ik even diep zat en dat jij me kunt beschermen tegen verdwaling in mijn bierglas en me smst op zakenreis: "ow lief, ik wou dat je hier was". Dat je mijn sokken strijkt en mijn afwas doet en naar me krijst dat ik het afval en de boodschappen moet doen. Me vertelt dat ik meer moet sporten en minder moet vloeken en dat ik nu toch iets volwassenere vrienden moet zoeken. Ik wou dat ik verliefd was, dat jij de enige persoon op aard was waarmee ik weer bij de Griek zat omdat jij besloten hebt dat dit ons restaurant is en we hier altijd heen gaan als er iets aan de hand is: verjaardagen, zomaar, en vooral met jubilea doen we exact hetzelfde met elkaar als verleden jaar. Jij spaart theezakjes, breit kleding voor kinderen terwijl ik in studio sport mijn vlucht probeer te vinden. Refrein Verse 3: En ik wou dat ik verliefd was, op het moment dat ik het een tijd terug voor t eerst met je gezien had want nu zie ik dingen die ik door verliefdheid niet zag. Ik dacht dat je lief was en of iets van perfectie had. Je wil dat ik verander maar daar ben ik niet zo best in en nu twijfel ik sterk aan de defensie van de vesting. We zijn zo geroest en vergeelt door het zonlicht. We rotten weg als vlees wat al weken op de grond ligt. Ik wou dat ik verliefd was, je kon vertellen dat je na deze tijd nog steeds de ware griet voor me was maar ik hoef jou niet te vertellen dat alles doodbloedt, sterft en kapot gaat, al begonnen we met hoogmoed. Eigenlijk was het al dood alleen we zagen het niet omdat we iets dachten te zijn wat je vaak in Hollywood ziet. Ik blijf bij je voor de kinderen en for old times sake. Ow schat, ik weet zeker dat als t kon ik het anders overdeed. Refrein

Verse 1: En ze vroeg: "spaart u ook Efteling zegels? Wilt u het bonnetje?" "Nee dankje". Ik zie dit meisje wekelijks. Op een vage manier kies ik telkens haar kassa uit. Lillian heet ze, dat weet ik, want dat staat op haar trui. Zo'n lelijk blauw ding, verwassen en zonder model. Ogen zwart omringt, maar met haar ogen kan dat wel. Ze waren lichtblauw plus ze had kleine blonde krullen en een zachte stem waarmee ze met iedereen wat lulde. Zo ook met mij, erg ongemakkelijk over dingen waar een normaal mens niet eens van wakker ligt. En ik weet niet wat het is, haar uitstraling overdonderd me. 'Godver, waarom is een date zo onmogelijk te ronselen?!' Maar deze donderdag, Taksi en muslibollen. Ze keek me aan, waarna ze haar ogen wegrolde. Ik dacht: 'is het wanhopig of moet dit gewoon kunnen?'. Ze monoloogde tot ik vroeg: "mag ik misschien je nummer?" Refrein: Lillian, kijk me aan, het is zo moeilijk als je zelf wilt, laat me je helpen. Luister nou, Lillian, kijk me aan, het is zo donker als je het zelf maakt, draai je om en kijk me aan. Verse 2: En ze zei: "ik drink alleen wijn, soms ook in mijn eentje Zo'n grote fles huismerk, soms ben ik wat alleen. Het is de enige toestand die niet vreemd aanvoelt en de enige persoon die 's nachts tegen me aan kroelt." Haar ogen waren koud en leeg, piepkleine pupillen maar ze glimlacht lief om snel dit onderwerp te skippen. Thuis was ook niet alles, vertrokken op haar 18. Met te grote toekomstplannen verhuisde ze naar hier. Woonde bij een vriend, op zoek naar n eigen stekje. Na 3 mislukte studies ging ze fulltime werken. Ze noemde me speciaal, met niemand kon ze connecten, vooral niet met die psychos waar ze vaak tot laat mee chatte. Zo'n donker meisje maar met een melkwitte huid. Ik zei: "Kom op, ik pak je jas dan breng ik je naar huis." Ze vroeg: "slaap bij me, houd me vannacht even warm." Ik fluisterde: "welterusten" met een kusje op haar wang. Refrein Verse 3: En ze riep: "bewijs na bewijs, alles is vergankelijk. Ik groeide aan je als een kwaadaardige kankercel. Ik geloof niet in God, in Allah of mezelf en daardoor zal ik waarschijnlijk eeuwig branden in hel." "Dit is onze eerste ruzie, je moet er niet zo zwaar aan wegen." Waarop ze zei: "ik ga naar Barcelona voor een paar weken." Daar sta ik even, maar klampen helpt niet en ze mompelde: "dan zie ik wel wanneer ik je weer zie." Maar weken werd een maand en een maand werd een jaar dus ik zocht d'r op, en we zouden samen uit eten gaan. Haar huisgenoot deed open, wees me de weg naar haar kamer. Daar was ze niet, maar hoorde verderop stromend water. Daar lag ze, badend met toaster in het midden met een briefje: "Ik hoopte al dat jij me zou vinden." Ze glimlachte wat, haar lippen nog steeds roze en haar ogen levendig, gelukkiger dan tevoren. Refrein

Refrein (2x): Je bent mijn Saturnus. Ik ben degene die je ring vormt. Geef me je hand lief en verdwaal in de storm. Mijn Saturnus. Ik ben degene die je ring vormt. Roteer lieflijk om je as. Verse 1: Een hoop mensen kijken, nieuwsgierig en onwetend. Fantaseren over zogenoemde feiten en statements. Van veraf is het zo mooi, zo makkelijk te verklaren hoe de bomen zich telkens ontdoen van hun bladeren. Seizoenen veranderen dus ooit komt er warmte maar laat me tot die tijd slapen in je armen, Velen mensen gluren, met telescopen op afstand. Geven zij kille tips over liefde en verstand. Maar ik weet niet hoe ik me voel. Hoe moeten zij het weten? Hebben zij onopgemerkt in mijn hoofd gekeken? Ik was slechts een meteoor, dwalend door de ruimte op zoek naar iemand om mijn gevoel bij te uiten. Lichtjaren verwijderd, zonder hoop en zonder doelen, laat je manen schijnen en laat me weer wat voelen. Ik weet niet wie je bent en ik zie je vast ook nooit weer maar laat me vanavond vlam vatten in je atmosfeer. Refrein Verse 2: Jij wist wel wie ik was en waarom ik hier kwam kijken. Je bent m'n universum en mijn pil tegen pijnen. Ik draai om je heen, met mijn armen wijd open maar de kloof tussen ons twee kom ik nooit over. Toch blijf ik proberen, met kleine stappen tegelijk, van ring A naar ring B, zichtbaar gescheiden. Tegen de richting in, ik zal jarenlang reizen en ooit op een dag zal ik daadwerkelijk bereiken. Op jouw planeet is geen water en geen voedsel. De kans voor mij om te overleven is dus zo goed nul. Geen plant, geen zon, alleen maar stof en gesteente. Toch blijf ik hier bij jou, tegen in het beter weten. Gewoon omdat ik hoop houd, hoop voor wat verandering en om even op te gaan in de geur van jouw dampkring. Ik weet niet wie je bent en ik zie je vast ook nooit weer maar laat me vanavond vlam vatten in je atmosfeer. Refrein terwijl ik instort