Verse 1:
En ze vroeg: "spaart u ook Efteling zegels?
Wilt u het bonnetje?" "Nee dankje". Ik zie dit meisje wekelijks.
Op een vage manier kies ik telkens haar kassa uit.
Lillian heet ze, dat weet ik, want dat staat op haar trui.
Zo'n lelijk blauw ding, verwassen en zonder model.
Ogen zwart omringt, maar met haar ogen kan dat wel.
Ze waren lichtblauw plus ze had kleine blonde krullen
en een zachte stem waarmee ze met iedereen wat lulde.
Zo ook met mij, erg ongemakkelijk
over dingen waar een normaal mens niet eens van wakker ligt.
En ik weet niet wat het is, haar uitstraling overdonderd me.
'Godver, waarom is een date zo onmogelijk te ronselen?!'
Maar deze donderdag, Taksi en muslibollen.
Ze keek me aan, waarna ze haar ogen wegrolde.
Ik dacht: 'is het wanhopig of moet dit gewoon kunnen?'.
Ze monoloogde tot ik vroeg: "mag ik misschien je nummer?"

Refrein:
Lillian, kijk me aan,
het is zo moeilijk als je zelf wilt,
laat me je helpen.
Luister nou, Lillian, kijk me aan,
het is zo donker als je het zelf maakt,
draai je om en kijk me aan.

Verse 2:
En ze zei: "ik drink alleen wijn, soms ook in mijn eentje
Zo'n grote fles huismerk, soms ben ik wat alleen.
Het is de enige toestand die niet vreemd aanvoelt
en de enige persoon die 's nachts tegen me aan kroelt."
Haar ogen waren koud en leeg, piepkleine pupillen
maar ze glimlacht lief om snel dit onderwerp te skippen.
Thuis was ook niet alles, vertrokken op haar 18.
Met te grote toekomstplannen verhuisde ze naar hier.
Woonde bij een vriend, op zoek naar n eigen stekje.
Na 3 mislukte studies ging ze fulltime werken.
Ze noemde me speciaal, met niemand kon ze connecten,
vooral niet met die psychos waar ze vaak tot laat mee chatte.
Zo'n donker meisje maar met een melkwitte huid.
Ik zei: "Kom op, ik pak je jas dan breng ik je naar huis."
Ze vroeg: "slaap bij me, houd me vannacht even warm."
Ik fluisterde: "welterusten" met een kusje op haar wang.

Refrein

Verse 3:
En ze riep: "bewijs na bewijs, alles is vergankelijk.
Ik groeide aan je als een kwaadaardige kankercel.
Ik geloof niet in God, in Allah of mezelf
en daardoor zal ik waarschijnlijk eeuwig branden in hel."
"Dit is onze eerste ruzie, je moet er niet zo zwaar aan wegen."
Waarop ze zei: "ik ga naar Barcelona voor een paar weken."
Daar sta ik even, maar klampen helpt niet
en ze mompelde: "dan zie ik wel wanneer ik je weer zie."
Maar weken werd een maand en een maand werd een jaar
dus ik zocht d'r op, en we zouden samen uit eten gaan.
Haar huisgenoot deed open, wees me de weg naar haar kamer.
Daar was ze niet, maar hoorde verderop stromend water.
Daar lag ze, badend met toaster in het midden
met een briefje: "Ik hoopte al dat jij me zou vinden."
Ze glimlachte wat, haar lippen nog steeds roze
en haar ogen levendig, gelukkiger dan tevoren.

Refrein