Refrein (2x):
Je bent mijn Saturnus. Ik ben degene die je ring vormt.
Geef me je hand lief en verdwaal in de storm.
Mijn Saturnus. Ik ben degene die je ring vormt.
Roteer lieflijk om je as.

Verse 1:
Een hoop mensen kijken, nieuwsgierig en onwetend.
Fantaseren over zogenoemde feiten en statements.
Van veraf is het zo mooi, zo makkelijk te verklaren
hoe de bomen zich telkens ontdoen van hun bladeren.
Seizoenen veranderen dus ooit komt er warmte
maar laat me tot die tijd slapen in je armen,
Velen mensen gluren, met telescopen op afstand.
Geven zij kille tips over liefde en verstand.
Maar ik weet niet hoe ik me voel. Hoe moeten zij het weten?
Hebben zij onopgemerkt in mijn hoofd gekeken?
Ik was slechts een meteoor, dwalend door de ruimte
op zoek naar iemand om mijn gevoel bij te uiten.
Lichtjaren verwijderd, zonder hoop en zonder doelen,
laat je manen schijnen en laat me weer wat voelen.
Ik weet niet wie je bent en ik zie je vast ook nooit weer
maar laat me vanavond vlam vatten in je atmosfeer.

Refrein

Verse 2:
Jij wist wel wie ik was en waarom ik hier kwam kijken.
Je bent m'n universum en mijn pil tegen pijnen.
Ik draai om je heen, met mijn armen wijd open
maar de kloof tussen ons twee kom ik nooit over.
Toch blijf ik proberen, met kleine stappen tegelijk,
van ring A naar ring B, zichtbaar gescheiden.
Tegen de richting in, ik zal jarenlang reizen
en ooit op een dag zal ik daadwerkelijk bereiken.
Op jouw planeet is geen water en geen voedsel.
De kans voor mij om te overleven is dus zo goed nul.
Geen plant, geen zon, alleen maar stof en gesteente.
Toch blijf ik hier bij jou, tegen in het beter weten.
Gewoon omdat ik hoop houd, hoop voor wat verandering
en om even op te gaan in de geur van jouw dampkring.
Ik weet niet wie je bent en ik zie je vast ook nooit weer
maar laat me vanavond vlam vatten in je atmosfeer.

Refrein

terwijl ik instort